Zojuist kwam onze middelste zoon terug van schoolkamp. Zijn eerste kamp, en wat was dat spannend! Vooral voor mij. Al weken was ik bezig met de voorbereidingen. Laarzen en een regenpak kopen, ook al bleek dat nergens voor nodig want de zon ging schijnen. Toch nog maar nieuwe schoenen, en de slaapzak nog even wassen. En hadden ze nou postzegels nodig? Wie heeft die dingen tegenwoordig nog in huis? Zelf onderging hij alles zeer relaxed, zoals alleen mannen dat kunnen. Het zou allemaal goedkomen.
Het kwam goed, natuurlijk kwam het goed. Vol vertrouwen stapte hij dinsdag de bus in, en zijn vader zwaaide hem uit. Ik moest werken en vond het vreselijk dat ik niet kon zwaaien, uiteraard. Zelf vond hij dat ‘wel best’ en hij hoefde sowieso toch geen kus. Gadver. Vandaag, vier dagen later, mocht ik hem alweer ophalen, en ik deel de tien gedachtes die door mij heengingen…
- Oh, zo fijn dat ze er bijna zijn. Ik heb hem zo gemist. Wat zal hij allemaal hebben meegemaakt? Ik ben benieuwd naar de verhalen
- Hey, daar zit hij achterin de bus. Hij ziet er nog best fris en fruitig uit
- Herstel. Man, wat een lucht hangt er om ze heen. En wat heeft hij aan? Dezelfde broek als waarin hij vertrok
- Dat scheelt, heb ik straks minder was
- Wat zegtie? Heeft hij nou al de baard in de keel? Nooit geweten dat kamp daar de oorzaak van was
- Wat hij het meest gemist heeft. Stomme vraag natuurlijk. Zijn Xbox.
- Oh, hopelijk stopt hij zo met praten. Ik kan ‘ja maar op kamp…’ nu al niet meer horen
- Hij zegt ineens wel netjes u tegen me. Wat hebben ze met mijn kind gedaan?
- De helft van de kleding heeft hij niet gedragen. Maar door die drie natte handdoeken in de tas is het geheel toch niet bepaald fris meer…
- Maar wat ben ik blij dat hij weer thuis is. Heerlijk, het stelletje weer compleet!
Je ziet, eind goed al goed! Bij de oudste hebben we nog een paar dagen nodig gehad, maar toen lag alles weer schoon in de kast en praatte hij weer normaal. Niet meer zo schor, en niet meer alleen maar over kamp. Dat zal bij de middelste waarschijnlijk net zo verlopen.
Wat dacht jij toen je kind voor het eerst op kamp ging? Kreeg je een heel ander kind terug?
Lees ook: Niet uitzwaaien als ze op schoolreis gaan, loedermoeder of niet?
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Mijn kinderen gaan voorlopig nog niet op kamp. Ik herken mezelf van vroeger -heel heel lang geleden- toen ik op kamp ging. Ik denk dat mijn moeder hetzelfde dacht als jij. Je kind heeft de beste herinneringen heeft gemaakt. En die postzegel, die moest mee om kwijt te raken. Of heb je al post gekregen?